Dikkatimi çekti, başımızdan ne zaman absürd bi hikaye geçse "hahah ilerde torunlara anlatırız işte, fena mı?" diyoruz. E peki niye torun da çocuk değil?
Çocuğa anlatınca rezil mi olunuyor? Karizma mı çiziliyor? >>"Ouuuw ne manyak annem/babam varmış, düştü şimdi gözümden püüü rezil!"
Ya da yeterince disipline edemeyiz sıpayı diye mi korkuyoruz? >> "Bana ne bana neaa sen de saçını uzatmışın işte ben de uzatırımm!"
Ya da çocuğa hikayeler anlatmaya, onunla uzuun uzun konuşup koklaşmaya vaktimiz olmuyor da torunla daha bir muhabbetli olabiliyoruz ilerleyen yaşlarda, ondan mı?
Ya da gizliden gizliye hava mı atasımız geliyor el kadar çocuğa? >> "Bakma evladım şimdi zar zor yürüdüğüme, gençliğimde ne çılgındım ben dans pistinden inmezdim vuhuu!"
Ya da başımızdan geçenleri anlatırken bi yandan da içimizde kalanları, yapamadıklarımızı torun torbaya mı empoze ediyoruz satır aralarında? Çocuklarda denedik yaptıramadık, belki bunlar yapar hani..
O vakit varsayalım hikaye anlatasımız var. Ama çocuk yapasımız yok. Çoluk çocuk aşamasını atlayıp doğrudan torun torba sahibi olamaz mıyız? Daha eğlenceli. Hem de daha az sorumluluk yükleyici...
Şöyle bi fıkra vardı veya uyduruyor da olabilirim: Tren kazalarında en çok ölüm son vagonda oluyor demişler de "e o zaman son vagonu takmasınlar trene" demiş Temel.
Öyle bişey.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder