İnsan kağıt yırtma sesine niye uyuz olur ki?
Çok daha yüksek tondaki seslerden bile o kadar rahatsız olmazken...
Çocukluğu sobalı evde geçtiyse olabilir mesela.
Yıllarca her sabah o "cıaart cıaart" sesleriyle uyandıysa.
Zamane veletleri gibi sabah ezanında kalkmayı sevenlerden değil de (okul yoksa) 10a kadar uyumayı seven bi bünyeyse..
Anne her sabah "aman çocuklar uyanmadan ev ısınsın" diye erkenden kalkıp soba yakmaya girişiyorsa... Odun kömürü tutuşturmak için gazete kağıtlarını cart cart yırtmak zorundaysa...
Ağır yün yorganı kafasına çeken çocuk hem "öeef kafam şişti be şu sesten" diyecek kadar çocuk bencilliğine, hem de "yazık, annem biz üşümeyelim diye sabah sabah soğukta uğraşıyo" diye düşünecek kadar da yetişkin olgunluğuna ve vicdanına sahipse..
Ömür boyu sürecek bencil ol / vicdanlı ol çekişmesi ta o yıllardan kalbine ve beynine pompalanmış ise..
Ama üşüdüğü için anneye yardım edemeyip vicdan azabı çekerek, bir yandan da iki dakka daha uyusam yaa diyerek, hem gürültüden hem düşünceden uykusu kaçarak pek çok sabah geçirdiyse...
Sonra kazık kadar yaşında "niye bu kağıt yırtma sesi benim kafama kafama vuruluyormuş etkisi yaratıyor yahu?" derken lüzumsuz yere geçmişe gider, yine "yapmicam işte" dediği şeyi yapar..
Kendini deşer, ortalık yerde de neşreder..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
